Motyw uczty w obrazach
Celebrowanie posiłków oraz ogólnie pojęte motywy kulinarne od zawsze stanowiły inspirację dla artystów różnych sztuk plastycznych. W malarstwie odnajdujemy wiele dzieł prezentujących wystawne uczty, martwe natury, polowania oraz inne scenki z życia, w których tematyka jedzenia stanowi główną osnowę. Konteksty, w jakich można mówić o jedzeniu w sztuce, zdają się nie mieć końca. Jest ono niezwykle istotnym tematem w ujęciu religijnym, kulturowym, alegorycznym, ale także obyczajowym czy historycznym. Z obrazów można dowiedzieć się wiele na temat tego, jak żyli ludzie w odległych czasach i jak wyglądała ich codzienność.
Jeśli chodzi o najwybitniejsze obrazy uczty, to nie sposób nie wspomnieć np. o Uczcie w domu Lewiego Paolo Veronese. Obraz powstał w 1573 roku jako Ostatnia wieczerza, i miał trafić do refektarza weneckiego klasztoru Santi Giovanni e Paolo. Włoski mistrz zdecydował się na własną interpretację tego biblijnego motywu, umieszczając na obrazie postaci ubrane zgodnie ze znaną mu, ówczesna dworską modą. Co ciekawe, kompozycja i mnogość różnych postaci, nieobecnych w biblijnym przekazie (mężczyzna dłubiący w zębach nożem, karzeł, czarnoskórzy służący, niemieccy żołnierze i luteranie) powodują, że uwaga biesiadników zostaje zupełnie odciągnięta od postaci Chrystusa i tajemnicy Ostatniej Wieczerzy. Takie przedstawienie wywołało oburzenie przedstawicieli Kościoła i wezwano artystę przed sąd inkwizycyjny. Veronese, który nie zgodził się przemalować swojego dzieła, ostatecznie zmienił jego tytuł na Uczta w domu Lewiego.
Inny słynny obraz uczty to Uczta bogów Giovanniego Belliniego. Dzieło, które notabene nie zostało dokończone przez malarza (po jego śmierci zajęli się tym kolejno Dodda Dossi i Tycjan) i było ostatnim w jego dorobku, przedstawia scenkę mitologiczną z wplecionymi w nią elementami świata współczesnego artyście. Tematyka została zapożyczona od Owidiusza i dotyczy święta Fasti. Ten lekki, satyryczny i nieco rubaszny w charakterze obraz przedstawia ucztujących bogów oraz współczesne postacie, umieszczone tam przez autora na zamówienie.
Martwa natura z bażantem
Martwe natury są niezwykle popularnym gatunkiem malarskim, uwielbianym i uprawianym przez artystów od najdawniejszych czasów. Martwa natura z bażantem autorstwa Hedwig Petermann to typowa, ale bardzo wyrafinowana i dopracowana przedstawicielka tego nurtu. Można w niej odnaleźć popularne elementy, znajdujące się na wielu innych dziełach tego rodzaju. Na położonym na drewnianym stole nieco od niechcenia białym obrusie spoczywa piękna metalowa patera. Z piętrowego naczynia pysznią się dojrzałe, soczyste owoce: winogrona, brzoskwinie, gruszki i pomarańcze. Kompozycję tworzą także lampka wina oraz okazały, kolorowy bażant. Uwagę zwraca pięknie ujęte, nastrojowe światło. Całość ma przyjemny, łagodny nastrój. Obraz będzie wspaniale prezentować się w jadalni oraz salonie.
Hedwig Petermann to niemiecka artystka, żyjąca w latach 1877 – 1919 (niektóre źródła podają wszakże, że zmarła dopiero w 1954 roku, w Düsseldorfie). Oprócz malarstwa, zajmowała się również grafiką. Jej nauczycielem był Wilhelm Eckstein. Jej specjalnością były właśnie martwe natury, wyróżniające się dekoracyjnością, szlachetną kolorystyką i łagodnym nastrojem.
Martwa natura z owocami
Wspaniała, pełna kolorów i przebogata kompozycja to cechy wyróżniające tę martwą naturę, której autorką jest Catharina Klein. Obraz przedstawia jasne i ciemne winogrona, ułożone w pięknej szklanej paterze oraz spoczywające na blacie stołu, w towarzystwie butelek wina i innych owoców. Żywe, nasycone barwy i pięknie uchwycone światło nadają mu nostalgicznego, romantycznego charakteru.
Catharina Klein to malarka pochodzenia niemieckiego, żyjąca w latach 1861-1929. Upodobała sobie martwe natury i to tego rodzaju przedstawienia stanowią najliczniej reprezentowane dzieła w jej dorobku.
